Ingerencji człowieka w naturalne środowisko przyrodnicze i podporządkowanie sobie wszystkich jej elementów najczęściej towarzyszy negatywne w skutkach zachwianie równowagi ekologicznej w przyrodzie, przekształcenie ekosystemów, wymarcie wielu gatunków pierwotnie związanych z daną niszą ekologiczną. W Polsce obszarami silnie przekształconymi są Okręgi Przemysłowe, a fragmenty obszarów o zbliżonym do pierwotnego krajobrazu można spotkać tylko w kilku miejscach w kraju. Jako czynniki antropogeniczne oddziałujące na owady najczęściej wymienia się zanieczyszczenia chemiczne atmosfery, wód i gleb. Zmiana liczebności form jasnych na korzyść ciemnych motyla bytującego na drzewach, to wynik działania zanieczyszczenia atmosfery w obszarach uprzemysłowionych. Jako skutek antropopresji można zauważyć zanikanie populacji niepylaka apollo czy wyginięcie wielu gatunków monofagicznych i oligofagicznych chrząszczy Curculionoidea. Antropopresja wyraża się także w rozprzestrzenianiu się gatunków na nowych, dotąd nie zajętych przez nie terenach: inwazja Europy przez stonkę ziemniaczaną, mrówkę faraona czy ćmę oprzędnicę jesienną. Rozwinięta inżynieria środowiskowa sprawia, że człowiek potrafi ingerować w skład gatunkowy danego ekosystemu w celu uzyskania pożądanego efektu, introdukując zupełnie nowe gatunki w ekosystemach: australijskiej biedronki w Ameryce Południowej, czy afrykańskich pszczół zabójców w Ameryce Łacińskiej, które obecnie rozprzestrzeniają się w Ameryce Północnej. Jednak najpoważniejszym wpływem człowieka na owady jest zmniejszenie się liczebności owadów zapylających: pszczoły miodnej i trzmieli. Owady te reagują zwiększoną śmiertelnością w kontakcie ze środkami ochrony roślin, w szczególności z insektycydami, co skutkuje zmniejszonymi plonami rolnymi, a bez ingerencji w poprawę jakości środowiska: wizją katastrofalnego ich niedostatku.